دلم برایت ...
دلم برای دیدن روی ماه صدایت تنگ شده ...
هر بار که از تو دور می شوم گویی هزارسال تنها و بی تو مانده ام ...
آه که چه دردی است این عشق 
پیمانه ی پنجم:
هفتمین سین
، سکوت
می
نوشم این پیمانه را
تا دوباره برقصانم قلم را
بر بوم بی رنگی.
مستم
و از مستی و در مستی خود شادم!
مستم از آواز خوش سکوتت ...
آه
... که چه شیرین است این شراب ، چه شیرین است این سکوت
سکوتی که
هفتمین سین بر سفره ی دل است ...
و چه شیرینتر بودن با تو ... بودن
در کنار تو .
29/12/1390 هـ . ش
5/9/0 ف.ا
برای من که دلم چون غروب پاییزست
صدای گرم تو از دور هم دل
انگیز است
پیمانه ی چهارم
کابوس قلم
امشب مجنون ترم از هر شب دیگر ...
مجنون ترم از جنون مجنون دیوانه تر از قاتلم اکنون
قلم کابوس جدایی لیلی از مجنون را دیده بود و هر شب همین کابوس ... همین کابوس.
دیوانه ام از غم جدایی کابوس قلم دهد ندایی
دیشب قلم گریسته بود.
اشک های قلم اندام سپید دفتر را به رنگ چشمان لیلی درآورده بود.
اندام سپید دفتر من همرنگ دو چشم ناب یارم
از اشک قلم بود سیاهی این نامه و چرخ روزگارم
1390/11/23 ه.ش
0/7/30 ف.ا
به یاد روزی تلخ
پیمانه ی سوم
قضای آسمان
دیگر قلم نمی رقصد ... ترس نوک قلم را شکسته است!
لیلی کجاست که برسد به داد قلم؟
مجنون به قلم گفت: «لیلی بر فراز آسمانهاست ... لیلی ، بی ارزشی چون تو را نمی بیند ... »
قلم زبان بر دندان گزید . مجنون قلم را به اتاق رقص دفترش برد . مجنون چگونه رقصیدن را نمیدانست (!)
قلم خندید و رقص کنان بر دل دفتر نوشت:
مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است و این دگرگون نخواهد شد
قلم ایمان داشت همچو مجنون ... ایمان داشت بر آمدن لیلی ... حتی اگر پری آسمان باشد!
مجنون ایمان داشت که لیلی رخ می نماید ... ایمان داشت که پرده از رخسار می کشد!
قلم دانا بود بر بودن گل فلک آگه بود بر صوت بلبل
که لیلی سر رسد از آسمانها نشانم می دهد ابرو کمانها
مجنون به قلم گفت : « می دانم که خواهمش دید ...
نشانم خواهد داد دو گویی را که با دیدنشان هر عاقلی مست می شود!»
« برایت فرش قرمزی از قلبم خواهم ساخت ... »
شود پیدا دو چشم ناب یارم کنون از دوریش طاقت ندارم
شود مست و پریشان عقل و حالم کنم این جان نثار و هرچه دارم
1390/11/11 ه.ش
0/7/18 ف.ا