پیمانه ی سوم
قضای آسمان
دیگر قلم نمی رقصد ... ترس نوک قلم را شکسته است!
لیلی کجاست که برسد به داد قلم؟
مجنون به قلم گفت: «لیلی بر فراز آسمانهاست ... لیلی ، بی ارزشی چون تو را نمی بیند ... »
قلم زبان بر دندان گزید . مجنون قلم را به اتاق رقص دفترش برد . مجنون چگونه رقصیدن را نمیدانست (!)
قلم خندید و رقص کنان بر دل دفتر نوشت:
مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است و این دگرگون نخواهد شد
قلم ایمان داشت همچو مجنون ... ایمان داشت بر آمدن لیلی ... حتی اگر پری آسمان باشد!
مجنون ایمان داشت که لیلی رخ می نماید ... ایمان داشت که پرده از رخسار می کشد!
قلم دانا بود بر بودن گل فلک آگه بود بر صوت بلبل
که لیلی سر رسد از آسمانها نشانم می دهد ابرو کمانها
مجنون به قلم گفت : « می دانم که خواهمش دید ...
نشانم خواهد داد دو گویی را که با دیدنشان هر عاقلی مست می شود!»
« برایت فرش قرمزی از قلبم خواهم ساخت ... »
شود پیدا دو چشم ناب یارم کنون از دوریش طاقت ندارم
شود مست و پریشان عقل و حالم کنم این جان نثار و هرچه دارم
1390/11/11 ه.ش
0/7/18 ف.ا
ای کاش عشق را زبان سخن بود...
آنکه می گوید دوست ات می دارمخنیاگر غمگینی ست
که آوازش را از دست داده است.
ای کاش عشق را زبان سخن بود...
هزار کاکلی شاد
در چشمان توست
هزار قناری خاموش
در گلوی من
ای کاش عشق را زبان سخن بود...
آنکه می گوید دوست ات می دارم
دل اندوهگین شبی ست
که مهتاب اش را می جوید
ای کاش عشق را زبان سخن بود...
هزار آفتاب خندان در خرام توست
هزار ستاره گریان
در تمنای من
عشق را ای کاش زبان سخن بود…
یمانه ی دوم:
عاشق سینه چاک
به نام آنکه جان می دهد و می ستاند.
قلم می رقصد و می نویسد از عشقی که انسانها از نداشتنش،در گیر و دار زندگی بسی غمین شده اند.
می نویسد از عاشقی که در انتظار معشوق سینه اش چاک شده ...
و می نویسد از معشوقی که پرده از رخسار نمی کشد.
به نام روح بخش زندگانی همان کس می دهد جانی به آنی
نوشتم من در این نامه حسابم که من از دوری اش طاقت ندارم
عاشق تا به کی می باید تمثال معشوق را بر پرده ی مندرس افکارش ترسیم کند؟
معشوق تا به کی می باید در پشت ابر پنهان بماند و پرتویی از زیبایی اش را به عاشق نتاباند؟
این نامهربانی ها تا به کی؟
تو رخ بنمای ای دخت پری شاه که بینم آن رخ زیباتر از ماه
به تا کی می روی بر پشت این ابر؟ به تا کی من کنم بر دوریت صبر؟
1390/10/25 ه.ش
0/7/2 ف.ا
پیمانه ی اول :
نوشتن شعر و متن رو دوس دارم ... پس با اجازه !+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
«شراب عشق»
تویی که بودنت افکار پریشانم را آرام می کند.
تویی که همچون معلمی دلسوز مرا به کلاس درس زندگی می بری و الفبای عشق را به من می آموزی.
تویی که روح و روانم را از زندان تن آزاد می کنی ... آنگونه که از شوق رهایی به آسمان بی انتهای عشق می رسم.اما ...
اما آسمان عشق من تویی ... تو .
تویی آرامش روح و روانـــــــم فرح بخش لســان و ایــن لــبانم
تو آموزی به من درس رهایی یه درس مهر و عشق و جان فدایی
و من همیشه در آسمان تو پرواز میکنم.تو به من بال های پرواز تا افلاک را دادی اما چه سود !
اما چه سود که وقتی تو را می بینم فراموششان میکنم (!) و تو با نهایت عشق مرا در آغوش میکشی تا دوباره پرواز را بر من بیاموزی.
تو با آغوش خود در من نهادی توان و بال پرواز خدایی
چیست این راز ؟ چیست این شراب رازیانه ؟! و این همان شراب عشق است!
تویی که می خوری و می خورانی صد پیاله شراب عشق و مستی را کنی بر من حواله
1390/11/10
+++++++++++++++++
منتظر اتقادات ...
معنای عشق
ازبوسه های نشکفته ام
بنو یسم برایت از ترسم
ترس از بی تو ماندن وبی تو رفتن
بی تو گفتن وبی تو خواندن
بنویسم برایت از نغمه های شبانه غم
در گنج عزلت تنهایی ام
بنویسم برایت از معنای زندگی
از اینکه من زندگی را در کنار تو بودن معنا می کنم
زندگی را برای تو سرودن معنا می کنم
من زندگی را در خروش چشمان نیلگونت معنا می کنم
من زندگی را در آغوش تو بودن معنا می کنم
معنای زندگی معنای بوسه های آتشین عشق است